LEO REYRE
Vous souhaitez réagir à ce message ? Créez un compte en quelques clics ou connectez-vous pour continuer.


Site consacré aux ouvrages de Léo REYRE
 
AccueilPublicationsRechercherDernières imagesS'enregistrerConnexion
Le Deal du moment : -14%
Apple MacBook Air (2020) 13,3″ Puce Apple M1 ...
Voir le deal
799 €

 

 LA FONT REVISCOULADO

Aller en bas 
AuteurMessage
Leo REYRE
Admin
Leo REYRE


Messages : 62
Date d'inscription : 20/01/2010
Age : 84
Localisation : VALREAS

LA FONT REVISCOULADO Empty
MessageSujet: LA FONT REVISCOULADO   LA FONT REVISCOULADO I_icon_minitimeVen 4 Fév - 19:20

Je me suis amusé à traduire en provençal
quelques fables de La Fontaine.




La lachiero e lou pot au lat

Peireto sus sa testo aguènt un pot au lat
Bèn pausa sus un couissinet
Pretendié arriba sens’destourbe à la vilo
Lóugiero e de court vestido anavo à grand dèstre
Aguènt mes aquest’jour, per estre mai lèsto
Coutihoun simple e soulié plat.
Nostro lachiero ansi troussado
Coumtavo ja dins sa pensado
Tout lou pres de soun lat, ‘n’emplegavo l’argènt,
Croumpavo un cènt d’iòu, fasié triplo couvado,
La causo anavo bèn per soun suen diligènt
« M’es facile, disié,
D’eleva di poulet autour de moun oustau ;
Lou reinard sara bèn abile,
Se ne m’en leisso proun per ague un caioun ;
Lou porc, per l’engreissa coustara pau de bren :
Ero quouro l’ai agu de groussour resounablo ;
Aurai en lou vèndènt de l’argènt bèu e bon.
E quau m’empachara de metre en nostr’estable
Vist soun pres, uno vaco e soun vedèu
Que veirai sauta en mitan dóu troupèu ? »
Peireto, sus lou cop, tambèn sauto, trefoulido.
Lou lat verso : adiéu, vedèu, vaco, caioun, couvado !
La damo d’aquesti bèn, quitènt d’un uei marrit
Sa fourtuno ansin escampihado
Va s’excusa à soun marit
En grand dangié d’estre bacelado.
Lou recit en farcejado siguè fa.
L’apelèron « Lou pot au lat. »
Quent’ esperit bat pas l’estrado ?
Quau fai pas di castèu en Espagno ?

Lou coutrejaire e sis enfant

« Travaias, prenes de peno.
Es lou founs que fa lou mèns manco. »
Un riche coutrejaire, sentènt sa mort procho,
Faguè veni sis enfant, ié parlé senso temouin.
« Gardas –vous, ié diguè, de vendre l’eiretage
Que vous an baia vòsti parènt :
Un tresor es escoundu dedins.
Sabe pas ounte ; mai un pau de courage,
Vous lou fara trouba. En veirés la fin.
Boulegas vostro terro entre qu’auren avousta ;
Cavas, fousigas, luchetas, leissas pas uno plaço
Ounte la man passo e repasso. »
Lou paire mort, li fiéu vous reviron la terro,
D’eici, d’aqui, de pertout ; Tant bèn qu’au-bout-de-l’an,
Rapourtè mai que de coustumo.
Di sòu, gi d’escoundu. Mai lou paire siguè sage
De ié moustra avant sa mort
Que l’obro es un tresor .



Counsèu tengu per li gàrri

Un cat nouma Rodilardus
Fasié di gàrri talo descounfido
Que s’en vesié quasi plus
Tant en metié dins la sepóuturo.
Lou pau que n’en restavo, ausènt pas quita soun trau,
Troubavo à rousiga que lou quart de soun soùl,
E Rodilard passavo dintre la gènt miserablo
Noun per un cat mai per un diable.
Or un jour qu’en aut et que luen
Lou galinet èro ana courre femo,
Pendènt tout lou sabat que faguè emé sa damo,
Lou demourant di gàrri tengué chapitre en un caire
Sus la necessita presènto.
De l’abord, soun decant, persouno forç’ avisado,
Diguè que falié, e mai lèu que mai tard,
Estaca un cascavèu au còu de Rodilard,
Que coum’acò, quouro anarié en guerro,
De sa marcho averti, s’enfugerien sout’ terro,
Que i’avié qu’aquesto biais.
Cadun siguè de l’avis de moussu lou decant
Rèn pareiguè à touti mai salutàri.
La dificulta siguè d’estaca lou cascavèu.
L’un diguè : « I’ vau pas. Siéu pas nèsci. »
L’autre : « Saupriéu pas. » Tant bèn que senso rèn faire
Se quitèron. Ai forço chapitre vist
Que per rèn se soun ansin tengu,
Chapitre noun de gàrri, mai chapitre de mounge
Enjusquo chapitre de canounge.

Fau delibera,
En counsèu n’i’a mai que d’un.
Fau faire,
I’a plus degun ?


Lou Lioun e lou gàrri.

Entre li pato d’un Lioun,
Un gàrri sourtiguè de terro un pau à la bimbolo.
Lou rei dis animau, en quest’oucasioun,
Faguè veire quau èro e ié leissè la vido.
Aquèu benfa fuguè pas perdu.
Qu’aucun aurié pouscu creire
Qu’un Lioun aurié besoun d’un gàrri ?
Pamns avenguè qu’à la sourtido di fourèst
Un Lioun fuguè pres dins di ret
D’ounte si rugimen pousquèron pas lou desembarrassa.
Sire Gàrri acourriguè, e faguè tant emé si dènt
Qu’uno maio rousigado empourtè tout l’oubrage.
Paciènci e loungour de tèms
Fan mai que forço e que ràbi.

La couloumbo e la fournigo.

Long d’un riéu clar beviè uno couloumbo,
Quouro sus l’aigo se clinènt uno fournigo ié cabusso.
E dins quest’ oucean aurian vegu la fournigo
S’esfourça, mai de-bado, de s’entourna à la ribo.
La couloumbo, tant-lèu, usè de carita :
Un brèu d’erbo dins l’aigo fuguènt manda per elo
Fuguè un’ aussado ounte la fournigo se grafo.
Es sauvo ; e aqui dessus
Passo un croucant que caminavo li ped nus.
Aquèu croucant, d’asard, avié un’ aubaresto.
Entre que vèi l’aucèu de Vénus,
Lo crei dins soun toupin e ja ié fa sa festo.
Dóu tèms qu’à lou tua moun vilajan s’apresto,
La fournigo lou pougno au taloun.
Lou pacan reviro la testo.
La couloumbo l’entènd, part e tiro de long.
Lou soupa dóu pacant em’elo s’envolo :
Gi de pijoun per un pata.

Lou Lioun e lou Mousquihoun

« Vai-t’en, cativo bestiouleto, cagau de la terro. »
Es coum’acò que lou Lioun
Parlè un jour au Mousquihoun.
L’autre ié declarè la guerro.
« Creses, ié diguè, que toun titre de rei
Me fai pòu o me soucito ?
Un biòu es mai pouderous que tu,
Pamens lou mene à ma fantasié. »
Tout-bèu-just acabavo aquesti mot,
Qu’èu-meme bateguè la cargo,
Fuguè lou troumpetaire e l’eros.
De prim abord se douno d’aiso,
Pièi prens soun tèms, s’escalanco sus lou còu
Dòu Lioun, e lou fai veni quàsi fòu.
Lou quadrupede escumejo, e soun uei beluguejo ;
Rugis ; s’escoundon e tremoulon à l’entour ;
E quest’alarmo universalo
Es l’obro d’un mousquihoun ;
Un avourtoun de mousco en cènt part l’ agarris :
Un cop pougno l’esquino e un cop lou mourre,
Un cop entro dins la mourvelièro.
La ràbi fai lou coumoulun.
L’invesible enemi triounfo e ris de veire
Que la bèsti enfioucado se met en sang.
Lou malourous Lioun s’escaragno èu-meme,
Fa souna sa co à l’entour de si flanc,
Bat l’er que n’i’es per rèn e sa furour estrèmo
L’alasso e l’abat : lou veici sus li dènt.
La bestiouno se culis glourioso de la batesto ;
Coume bateguè la cargo, souno la vitòri,
Vai l’anounça de pertout e capito en camin
L’embouscado d’un’ aragno :
Ié rescountro tambèn soun trépas.
Quacarèn per aqui pòu nous estre ensigna ?
N’en vese dous : l’uno es qu’entre nos enemi
Li mai à creigne soun souvènt li mai pichot ;
L’autro qu’aquèu qu’a pouscu s’escapoula di grand peril
Pòu peri per uno causo pichounasso.


La biasso.

Un jour, Jupin diguè : « Que tout acò qu’aleno
S’en vengue coumparèisse i ped de ma Grandour.
Se, dins soun coumpausat, quaucun trobo a redire
Poù lou declara sèns tremour.
Metrai remèdi a la causo.
Venguès, singe, parlas de primo, e per causo.
Vesès aquestis animau, faguès la coumpareisoun
De si béuta eme li vostre.
Sias satisfa ?- Iéu, digué, perqué noun ?
Ai quatre ped coume lis autre.
Moun image, fin encuei, m’a gi fa de reproche.
Mai per moun fraire l’ourse, l’avès just desgauchi.
Jamai, se voù me creire, se fara pinta.
L’ourse venen sus lou cop, creiguèron qu’anavo se rancura.
Que nàni : de sa formo se diguè countent,
Glousè sus l’elefant, diguè que se poudrié
Ajusta a sa co, leva a sis auriho,
Qu’èro uno moulounado bruto e sèns bèuta.
L’elefant estènt escouta,
Tant sage qu’èro, diguè de meme.
Jujè que per sa fam,
Damo Balèno èro trop grosso.
Damo Fournigo trobè lou ciroun trop pichot,
Se cresènt, elo, un coulosse.
Jupin li remandè s’estènt censura touti.
Dòu resto countènt d’éli; Mai entre li foulassas
Nostro mèno aguè la primauta ; perqué quant que sian ,
Lins envers nos parié e darboun envers nous,
Nous perdounan tout e rèn is àutri.
Se vesèn d’un autre iue que vesèn soun parié.
Lou Fabricaire soubeiran
Nous faguè porto-biasso touti quant que sian,
Tant aqueli dòu tèms passa qu’aqueli d’encuéi.
Faguè per nos manco la pòchi de darrié
E aquelo de davans pour li manco d’autru.



La cigalo e la fournigo

La cigalo aguèn canta tout l’estiéu
Se troubè forço desprouvesido
Quouro venguè la cisampo.
Pas un pichot moussèu
De mousco o de vermissèu.
S’en anè crida famino
A l’oustau de la fournigo,
Sa vesino,
La pregant de ié presta
Quauque gran per vièure
Fin la sesoun nouvello.
« Vous pagarai, ié diguè,
Avans l’avoust, fe d’animau,
Interès e principau »
La fournigo es pas prestarello,
Es aqui soun pichot defaut.
« Que fasiès au tems di calour ?
Diguè aquest’ empruntarello.
-Cantave, s’acò noun vous desplais.
-Cantavias ! N’en siéu bèn aise.
Eh ! bèn, aro, dansas ! »


La granouio que vòu se faire grosso coum’un biòu

Uno granouio veguè un biòu
Que ié semblè de belo taio.
Elo qu’èro pas mai grosso qu’un iòu,
Envejouso, s’alargo e se boufigo e se grapaudejo
Per egala l’animau en groussour,
Diguènt «: Alucas ben ma sor,
Es proun ? Digas-me. Ié sièu pas’ncaro?
-Nàni.- E aqui ?-Pesqui pas ?-E aro ?
-N’en sias luen. » La cativo pecolo
Se boudenflè tant bèn qu’en crebè.
Lou mounde es clafi de gènt que soun pas mai sage :
Tout bourgès vòu basti coume li grand seignour,
Tout pichot prince a sis embassadour,
Tout marqués vòu aguer si page.


La vaqueto, la cabro e la fedo assouciado emé lou lioun.

La vaqueto, la cabro e la fedo
Emé lou lioun, segnour dòu vesinage
Faguèron la pache dins lou tèms
E meteguèron en coumun
Lou proufié e lou doumage.
Dins li las de la cabro un cèrvi fuguè pres.
Tant-lèu averti, sis assoucia venguèron.
Lou lioun comtè sus si grifo et diguè :
« Sian quatre per lou partage. »
Pièi, en autant de part especè la predo.
Prenguè per èu la proumièro part en qualita de Sire.
« Me revèn, diguè. Perqué ?
Perqué sièu lou lioun.
Avès rèn à redire.
Le segoundo me revèn encaro. Lou dre es em’acò.
Aquéu dre, lou sabès, es lou dre dòu plus fort.
Coume sièu lou mai valènt, me fau, es entendu, la tresenco.
E se quaucun de vous touc’à la quatrenco,
L’estranglarai d’abord.


Li dous miòu

Dous miòu caminavon, un de civado carga
L’autre pourtènt l’argènt de la gabello.
Aquèu, glourious d’un tant bèu fais,
Aurié vougu per rèn au mounde en estre alèuja.
Marchavo d’un pas beluguet
E fasié souna sa campaneto.
Subran lis enemi sourgisson.
Coum’en voulien à l’argènt,
Sus lou miòu dòu fisc uno bandalado se jeto,
L’aganto à la brido e l’arresto.
Lou miòu s’aparènt,
Se sent trauca de cop : gémis, souspiro.
« Es acò que m’avien proumés ?
Aquest miòu que m’asseguis
S’escapo de la malamagno,
E ièu m’i’ endavale, e ièu perisse.
-Ami, ié diguè soun coumpagnoun,
Es pas toujour bon d’aguer uno bono plaço :
S’aviès servi qu’un moulinié coume ièu,
Sariès pas tant malau.



Lou cat, la mustelo et lou pichot lapin.

Dòu palais d’un pichot lapin
Damo mustelo un bèu matin
S’apouderè. Es uno lureto.
Lou mestre estènt absènt, la causo fuguè eisado.
Carrejè vers èu si pénate un jour
Qu’èro ana faire à l’aurore soun calignage
Dintre la ferigoulo e l’eigagno.
Après qu’aguè broustiha, trouta, fa touto si tournado,
Janot Lapin s’entourno au sousterren sejour.
La mustelo avié mes soun nas à la fenèstro.
« Ô Diéu espitalié, que vèse aqui parèisse ? »
Diguè l’animau cassa de l’oustau paternau.
« Hòu ! Damo mustelo, desloujas sèns rounchigna
Senoun m’en vau querre touti li cat dòu païs. »
La damo au nas pounchu respoundiguè que la terro
Ero au proumié óccupant.
Quèu bèu sujèt de guerro,
Un lougis ount’èu-même intravo qu’en rebalènt !
« E quouro sarié un reiaume,
Voudriéu ben saupre, diguè la damo, quento lèi
‘N a per toujour fa dounacioun
A Jan, fiéu ou nebout dòu fraire de Guihaume
Pulèu qu’à Pau, pulèu qu’à ièu. »
Jan Lapin envouquè la coustumo e lis us.
« Soun, diguè, si lèi que m’an d’aquèu lougis
Fa mèstre e seignour e que, de paire en fiéu,
L’an de Pèire à Simoun pièi à ièu Jan trasmes.
Lou proumié óucupant es uno lèi mai sage ?
-Or bèn, sènso crida mai,
Anen se rapourta à Raminogrobis. »
Ero un cat vivènt coum’ un devot ermito,
Un cat fasiènt la cato-miaulo,
Un sant ome de cat, bèn fourra, gros e gras,
Arbitre espert sus touti li cas.
Jan Lapin per juge l’agrado.
Li vaqui touti dous arriba
Davans sa majesta fourrado.
Gripomignot ié diguè : « Mi pichot, aprouchas,
Sièu sourd, lis an en soun l’encauso. »
L’un e l’autro aprouchèron sèns un pessu de crente.
Tant-lèu que veguè li contestènt à sa pourtado,
Gripomingnot, lou bon aposto,
Jitènt di dous las lis arpo a la memeto,
Meteguè li pleidejaire d’acord en crouquènt l’un e l’autro.
Acò semblo fort i countèsto qu’an de co que i’a
Di pichot soubeiran que s’en rapourton au rèi.

Lou courpatas e lou reinard.

Mestre courpatas sus un aubre ajouca
Tenié din soun bé un froumage
Mestre reinard per l’oudour agroumandi
Ié tenguè peraqui aquéu lengage :
« E boun-jour, Moussu dóu Courpatas,
Que sias poulit ! Que me semblas bèu !
Sens menti, se vostre ramage
Ressemblo a vostre plumage,
Sias lou fénis dis oste d’aqueli bos. »
Entendènt ‘co, lou courpatas s’espeto de joio,
E, per moustra sa poulido vos,
Duerb un largo bé e laisso toumba sa predo.
Lou reinard l’aganto e di : « Moun bon moussu,
Aprenès que touti li flataire
Vivon i despèns d’aqueli que lis escouton.
La leiçoun vau bèn un froumage, de segur. »
Lou courpatas, vergougnous e counfus,
Jurè, mai un pau tard, que se farié plus prene.

Lou galejoun

Un jour, sus si longo pato, anavo dièu saup ounte,
Un galejoun au long bè enmancha d’un long còu.
Ribejavo uno ribiero.
L’aigo èro clarinello ansin qu’i mai bèu jour.
Ma coumaire l’escarpo ié fasié milo virado
Emé lou bechet soun coumpaire.
Touti aprouchavon dòu bord ;
L’oucèu n’avié que d’aganta
Mai cregué qu’èro miei d’espera
Qu’acampesso la fam.
Vivié de regime e manjavo a sis ouro.
Après un moumen venguè la fam.
L’oucèu s’aprouchènt dòu bord
Veguè din l’aigo di tenco que sourtien di founs.
Lou mès ié plaguè pas : esperavo meiour
E se moustravo despichous
coume lou gàrri dòu brave Horace.
« Ièu, di tenco ? diguè. Ièu, galejoun que manjesse aquesto manjaio ?
Per quau me prenon ?
La tenco resbutado capitè dòu gòbi.
« Dòu gòbi ! Es acò lou dina d’un galejoun ?
Durbirai per acò lou bè ? Jamai de la vido ! »
Lou durbiguè per mèns. Tout anè de modo
Que véguè plus aucun peissoun.
La fam l’agantè. Tambèn, fuguè countènt
De rescountra un limaçoun.
Fasen pas li despichous ;
Li mai acoumoudant soun li mai abile.
Se pòu tout perdre en vouguènt tout gagna.
Engardas-vous de rèns desdegna
Subre-tout s’avès peraqui vostre comte.

Lou gàrri de la vilo e lou gàrri di vigno

Autre-tèms, lou gàrri de la vilo
Counvidè lou gàrri di vigno
Per un repas d’ourtoulan.
Sus un tapis de Turquìo
Lou cubert fuguè mes Aves pas idéio de la vido
Qu faguèron li dous ami.
Lou regal fuguè mai qu’ ounesto ;
Rèns mancavo au festin
Mai quaucun destourbè la festo
Dou tèms qu’èron en trin
A la porto de la salo
Entendiguèron de brut
Lou gàrri de la vilo desbanco
Lou gàrri di vigno darrié.
Lou brut cesso, se quiton :
Gàrri en alerto tant-lèu.
E lou ciéutadin de dire :
« Acaben nostro roustido.
N’i a proun, diguè lou rusti.
Deman vendrès à l’oustau
Es pas que m’òufusco
De touti vos festin de rèi ;
Mai rèn vèn coupa ma fam
Manje tout’a leisi.
Adessias dounc.Bouai dou pleisi
Que la pòu ven gasta

Lou loup e lou chin.

Un loup n’avié que la pèu sus lis os
Tant li chin fasien bono gardo.
Aquèu loup rescountro un dogue
Tambèn poutènt que bèu
Gras, poulit, que s’èro fourvia per mal-avisamen
L’agarri, lou metre en moussèu
Sire loup l’agué fa voulountié
Ma falié liéura bataio
E lou mastin èro de taio
A s’apara ardidamen.
Lou loup, adounc, l’acousto umblamen
Entro en prepaus e ié fa coumplimen
Sus sa graisso que bado.
« Tèn que de vous, bèu sire,
D’estre gras coumo ièu, ié reviré lou chin
Quitas li bos, fares ben.
Vos parié ié soun misérable ;
Cranc, pélègre e marrit diable
Di quau la coundicioun es de creba de fam.
Car que ? Ren de ségur, gi de goulardado,
Tout à la pouncho de l’espaso.
Segrès-me, aurès uno meiouro astrado.
Lou loup respoundigue : « Que me faudra faire ?
-Quàsi ren, faire courre li gènt
Qu’an un bastoun e li mendicant,
Flata aqueli de l’oustau, a soun mestre coumplaire :
Mejan que vostro salàri
Sara uno tarabastado de recataio de touti meno :
Os de poulassoun, os de pijoun
Sènso parla de forço caresso. »
Lou loup, ja, se fabrego uno benuranço
Que lou fa ploura de tendresso.
Caminen, véguè lou cou dou chin rascla ?
Qu’es aco ? ié digué –Pas grand causo.
-Mai encaro ? – Lou coulas que me ten estaca
D’aco que vesès es belèu l’encauso ?
-Estaca ? diguè lou loup. Courrès pas ounte voulès ?
-Pas de-longo, mai qu’importo.
-Importo tant bèn que de touti vosti festinas,
N’en vole gi et voudriéu pas, per aquèu pres, un trésor. »
Aco di, Sire loup s’esfugué e cour encaro.



L’ome e soun image

L’ome que s’amavo sens aguer de rivau
Se cresié lou mai bèu dòu mounde.
Acusavo toujour lou mirau d’estre faus.
Vivènt mai que de countènt din sous errour founciero
Per l’assani, lou sort serviciable
Ié presentavo li counseié mut que servon nosti damo :
Mirau dins li lougis, miraud dins li boutico di marchand,
Mirau dins li pòchi di galant, Mirau à la centuro di femo.
Que fa nostre Narcisso ?
Va se counfina dins un endret
Lou mai escoundu que pòu imagina
Asardènt plus di mirau esprouva l’aventuro.
Mai un canau fourma per uno font clarinelo
Se trobo en’questi lio escoundu ;
Se vès dedins ; acò l’encagno e sis uei endigna
Creson veire uno vano chimèro.
Fa tout soun poussible per evita ‘quest’aigo ;
Mai que, lou canau es tant bèu
Que lou quito a malo peno.
Vesès ben ounte vole en veni;
Parle à touti e ‘quest’error estrèmo
Es un mau que chascun se plais d’entreteni ;
Nostr’amo es aquel’ome amourous d’èu-meme.
Tant de mirau, soun li soutiso dis autre,
Mirau, pintre legitime de nos manco
E per quanti au canau, es ‘quèu que chascun saup :
Lou libre di Massimo.


L’iroundelo e lis auceloun

Un’iroundelo , de si viage,
Revenguè saberudo.
Aquèu qu’a vist a forço retengu.
Aquelo previsiè fins li plus pichot aurage
E avans que siegon neissu
L’anounciavo i matelot.
Arribè, quouro lou canebe se sameno,
Que veguè un pacant que n’en curbié si terro.
« Acò me plais pas, diguè is auceloun,
Vous plagne; ièu, davans un tant grand dangié
Sauriéu m’aluncha o viéure en d’autre liò.
Vesès aquelo man que per lis èr camino.
Un jour arribara, qu’es pas luen,
Qu’acò que sameno sara vostre rouino.
D’aqui neissiran dis engen per vous engouloupa,
Di las per vous aganta,
A la longo, tant e pièi mai de mecanico,
Qu’òucasiounaran dins la sesoun,
Vostro mort o vostro presoun.
Garo la gabio o la couquello !
Es per acò, ié diguè l’iroundelo,
Que devès mangia queli gran, crésès-me. »
Lis auceloun se trufèron d’elo.
Troubavon dins li terro mai que n’en voulien.
Quouro la canebiero fuguè verdo,
L’iroundelo ié diguè : « Derrabas brèu à brèu
Aco qu’an fa ‘queli gran maudi
Senoun seguès segur de vostro perdo.
-Proufèto de malour, mal-astre,
Quento bel emplé nous dounas !
Faudrié milo jourdanié
Per espeluga tout’aquèu cantoun.
Lou canebe estènt amadouri,
L’iroundelo faguè : « Acò va mau !
La marrido grano es bèn vengudo,
Mai, estènt que, fins encuèi, degun m’a creigu,
A parti dòu moumènt que li terro saran cuberto,
E que li gens, aguen fini soun blad,
Faran la guerro is auceloun,
Que li ret e li las
Agantaran lis auceloun,
Voulas pas d’un caire à l’autre,
Demouras à l’oustau o changès de climat ;
Fasès coumo lou canard e la becasso.
Mai sias pas d’ataco
Per passa coumo nautre li desert e li mar,
Pas mai d’ana cerca d’autre mounde.
Es per acò que n’avès qu’un parti à prene :
Anas vous estrema dins un trau de mur. »
Lis auceloun, alassa de l’escouta,
Se meteguèron à babiheja counfusamen
Coumo lou fasien li Troien quouro la pauro Cassandre
Durbié soulamen la bouco.
Avenguè is un coum’is autre :
Forço auceloun fuguèron mès en esclavitudo.

Escoutan d’estint que li nostre
E cregnan lou mau que quouro es arriba.

La mort e lou malourous

Un malourous apelavo touti li jour
La mort à soun secours.
« O Mort, ié disié, que me semblas bello !
Venès lèu, venès acaba moun astrado crudèlo. »
La Mort creguè, en venènt, de ié faire agradanço.
Pico à sa porto, intro, se moustro.
« Que vese ! cridè, garas d’aqui aquest’afaire ;
Coum’es leidas ! De l’encountra
Me fa ourrour e esfrai !
Tèn-te luen, ô Mort ; ô Mort, desquiho. »

Mécénas fuguè un galant oume ;
Diguè un jour : « Que siegue depoudera,
Mai que siegue en vido, es proun,
Sièu mai que de countent. »
Venès jamai, ô Mort : t’en disen de memo.


La mort e lou bouscatié.

Un paure bouscatié tout cubert de ramado
Sous lou pes de soun fais tambèn que dis an
Gingoulènt e courba anavo a pas pesant
E tachavo de gagna sa caumino estubassado.
A la longo, estènt à noun plus d’esfors e de doulour,
Pauso soun balaus e sounjo à soun mal-astre.
Que plesi a agu despièi qu’es au mounde ?
Paurassas coum’èu, n’es pas un dins la machino roundo ?
Gi de pan quaucofes e jamai de repaus,
Sa femo, sis pichot, li sóudard, lis impost,
Li créancié e la courrado
Ié fan d’un malourous la pinturo acabado.
Apelo la mort, vèn s’en tarda,
Ié demando ço que fau faire.
« Es per m’ajuda à recarga ‘quèu bos,
Ié diguè. Tardaras gaire. »
Lou trepas vèn tout gari ;
Mai boulegan pas d’ounte sian.
Pulèu soufri que mouri.
Es la deviso dis ome.

Lou reinard e la cigogno

Coumpaire lou Reinard se meteguè en frès
E retinguè à dina coumaire la Cigogno.
Lou regal fuguè pichot e sens forço aprèst ;
Lou galant, per touto besougno
Avié un brouit clar (vivié chichamen)
Serviguè aquèu brouit sus uno sieto ;
La Cigougno au bè loungaru n’en prenguè pas uno mieto ;
E lou margoulin aguè lapa lou tout en un moumen.
Per se venja d’aquelo troumparié,
A quauco tèms d’aqui, la cigogno lou counvido.
« Voulountié, ié diguè, car eme mis ami fau gi de ceremòni. »
A l’ouro sounanto, courreguè à l’oustau
De la Cigogno soun oustesso,
Lausenjè ferme la poulitesso,
Troubè lou dina cue à poun.
Bon apetis, li reinards n’en mancon pas.
Barbelejavo à l’odour de la viando
Messo en pichot moussèu e que cresié friandèlo.
Serviguèron per l’embarrassa
Dins un vase à long còu e à bournèu estré.
Lou bè de la cigogno i poudié ben passa,
Mai lou moure dòu sire èro d’un’ autro mesuro.
Es à jun que s’entournè à l’oustau,
Ountous coum’un reinard qu’uno galino aguè pres,
Basso la co e basso lis ouriho.
Troumpaire, es per tu qu’escrive :
Espèro-te à la pariero.


Lou roure et lou canèu

Lou roure, un jour, diguè au canèu :
Avès proun de sèn d’acusa la naturo ;
Uno petouso es pour vous un pesant fais.
La plus pichoto aureto que d’aventuro
Fa frounsi lou plan de l’aigo,
Vous oubligo à beissa la tèsto ;
Dóu-tems que moun front, au Caucaso parié,
Noun countènt d’arresta li raioun dòu soulèu,
Bravejo lis esfors de la chavano.
Tout vous es anguieloun, tout me sèmblo zefir.
Encaro se neissias à la sousto de moun fuiage
Que cuerb lou vesinage,
Aurias pas tant à soufri.
Vous apararièu de l’aurige ;
Mai neissès lou plus souvènt
Sus lis umide bord dòu reiaume dis auro.
La naturo me semblo forço injusto envers vous.
-Vostro coumpassioun, ié respondeguè l’aubrihoun,
Part d’uno bono naturo ; mais seguès pas en soucit.
Li vènt me soun mens qu’à vous-autre redoutable.
Plegue mais roumpe pas. Jusqu’aqui,
Contre si cop espaventable,
Avès resista sèns plega l’esquino ;
Mai esperan lou terme. » Coume diguè acò,
Dòu fin founs de l’ourizoun, accour d’à furìo
Lou mai terrible dis enfant
Que lou Nord aguè jamai pourta dins si flanc.
L’aubre tèn bon ; lou canèu plegue.
Lou vent redoublo de vioulènço
E fa tant bèn que derrabo
Aquèu qu’avié la tèsto au cèu vesino
E que sis ped touscavon à l’empèri di mort.

[
color=black]
Revenir en haut Aller en bas
https://leo-reyre-valreas.forumactif.org
 
LA FONT REVISCOULADO
Revenir en haut 
Page 1 sur 1

Permission de ce forum:Vous ne pouvez pas répondre aux sujets dans ce forum
LEO REYRE :: PROVENCAL-
Sauter vers: